I get a little emotional. :)
You can't blame me. I'm alone. My parents are in the province and my brother is with them (for a week-long vacation). *inggit much*
Just this evening, I had my usual conversation with them. Thank God for Sun's unlimited tri-net calls. :)
After several minutes of "kamustahan"...
Mama: Anak, magtitinda lang ako ha? May bibili sa tindahan. Kausapin mo muna si Papa.
Me: Okay, Ma.
Papa: Anak, kamusta? Miss na miss ka na namin ....
*insert more questions about my work, CFC, Baguio, etc.*
We're about to end the night when this happened:
Papa: Ay anak, kamusta na pala yung kinukwento mo?
Me: Ha? Ano po yun?
Papa: Yung ano...
Me: Ah. Wala po e. Wala naman.
Papa: Wala pa rin ba? Hayaan mo anak, maghintay ka lang.
Me: Ano pa nga ba, Pa. Wala naman po akong magagawa kundi maghintay.
Papa: Basta anak, alam ko the best ang ibibigay sa'yo ng Diyos. Kasi the best ka e.
Me: *speechless*
At hindi na napigilang umiyak.
Papa: I love you, anak! Mag-iingat ka lagi ha? Huwag mong pababayaan ang sarili mo. Yung pagkain mo ha?
Me: Opo, Papa. I love you too! Ingat din po kayo lagi. Good night po.
Papa: Good night, anak! I love you! God bless!
*iyak pa more*
Then I realized, may tatapusin pa pala akong area IDs para sa migration ng YFC Infosystem bukas. Hindi pa rin tumitigil ang ulan. At hindi rin tumitigil ang pagpatak ng luha sa aking mga mata. Pero kailangan ng mag-trabaho uli. Enough of the drama. :D
Thank You God for my Papa and Mama. Ikaw talaga ang "the best", Lord because You have given me the best parents (and the best family) in the world! :) Thank You! ♥
Pa-embrace ako, Lord. :) Salamat po! ♥
Photo Credit: Lex Nevin |
Comments
Post a Comment